තමීරත් මැරතන් දුවයි

අපේ අනූගේ බ්ලොග් එකේ තිබුණු ජින්සෙන් කුමාරි පෝස්ට් එක දැක්කම මටත් මතක් වුණා පොඩි කාලෙ පොත් කියවපු හැටි.

මුලින්ම අම්ම එක්ක රුසියානු පොත් ප්‍රදර්ශනේකට ගියේ. ඒකෙන් මං හිතන්නෙ පොත් දහයකට වැඩිය ගන්න ඇති.

හත් පෙති මල, හරිත වර්ණ දූපත, ඔය වගේ කවදාවත් අමතක නොවෙන පොත්. මුල් දවස්වල කියවන්න බැරි කාලෙ තාත්තයි අම්මයි තමයි කියවලා දුන්නෙ. ෂේන්යා සීනි වළලු ගෙනියපු හැටි තාම මතකයි. හරිත වර්ණ දූපතේ හිම කිරම ගන්න තැන තමයි තාත්තට කියල වැඩිපුරම කියෝගෙන තියෙන්නෙ. මල් පෙත්තේ මල් පෙත්තේ, බටහිරටත් උතුරු දෙසට, ... , මා කියනා දේ කරදෙන් මට කියල කවියක් තිබුණ, දැන් පද මතක නෑ

ගණිත හෝඩිය කියල අගේ ඇති පොතකුත් ඔය අතරෙ තිබුණා. බූරු පැටියගෙ කතන්දර එහෙම තාම මතකයි.

රුසියන් පොතක් නම් ආයෙ ඉතින් කියල වැඩක් නෑ. ඔය ගොඩක් පොත් පරිවර්තනය කරල තිබුණෙ දැදිගම වි. රුද්‍රිගු කියල කෙනෙක්. ඇඬෙන බාසාව!